De reis liep wat anders dan we van te voren bedacht hadden. Allereerst was er een staking van het KLM grondpersoneel. Gelukkig hadden we daar niet heel veel last van.
We vlogen naar Dublin waar we door de US Customs and Immigration zouden gaan. Leek mij lekker relaxed. Dat bleek in werkelijkheid toch wat anders. Op Dublin moesten we lang wachten voordat we aan gate konden. Hierdoor kwam onze gate closed tijd wel erg dicht bij. Wij hebben ons vervolgens heel brutaal helemaal naar de achterkant van het vliegtuig gewurmd, zodat we er als eerste uit konden. We verlieten inderdaad als eerste het vliegtuig om vervolgens in de bus te wachten op de rest van de passagiers :) Toen de bus vol was reed hij de touristische route naar de terminal. Toen konden we aansluiten bij de Ierse paspoortcontrole. Daarna werd het hollen, vliegen, rennen naar de pre-clearance. Dat werd een halve marathon, trap op, lange gang door, trap af, lange gang door, trap op, trap op, lange gang door, tot je uiteindelijk bij de security kwam. Schoenen uit, liquids en gels apart en electronica uit de tas. Daar was het niet zo druk, dus dat ging best vlot.
En toen kwamen de hoek om op Amerikaans grondgebied. Nou, het zag er idd precies zo uit als de Amerikaanse vliegvelden: Amerikaanse vlaggen, dezelfde hokjes, personeel en vooral dezelfde ellenlange rijen wachtenden in Efteling opstelling. Ik zag ons al helemaal onze vlucht missen. Ik heb iemand van het vliegveld aangesproken, een vriendelijke Ierse man. Hij verzekerde me: mevrouwtje, alle mensen hier moeten met het vliegtuig mee. Ze wachten echt wel op u, maakt u zich geen zorgen. Gezien zijn onverstaanbare accent, kan het zijn dat hij mij wat heel anders vertelde.
Nadat we toegelaten waren rende we naar de gate, waar ze nog niet met boarden begonnen waren. Er vertrekken 4 grote vluchten naar de VS rond dezelfde tijd en pre-clearance kan dat nooit aan. Bijna alle vluchten vetrekken daarom bijna altijd te laat. Heel apart.
En toen kwamen op Boston aan. Aangezien we niet meer door controles heen hoefden verwachtte we om vroeg in ons hotel aan te komen. Dit liep ook weer anders. We moesten heuul lang op de koffers wachten, heuul lang op het hotel busje en het duurde heuul lang voordat we bij het hotel waren. Dat had als voordeel dat we niet lang meer hoefden te wachten voordat we naar bed konden, een win-win situatie dus. Deze reis was het letterlijk steeds hollen of stilstaan.
We hebben in de hotelbar nog een glaasje wijn gedronken, waarbij we moeite hadden onze ogen open te houden.
Het is nu 5 uur Nederlandse tijd, dus we duiken er lekker in.
Morgen halen we de auto op en begint onze roadtrip.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten